Πρόσφατα ταξίδεψα στην Κύπρο και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι μου αυτό, στο νησί της Αφροδίτης την όμορφη Κύπρο.
Ξεκινήσαμε από το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης και προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, Θα ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν την Κύπρο και στο μυαλό μου μέσα ήταν κάτι το εξωτικό, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα.
( Η Κύπρος από ψηλά
Προσγειωθήκαμε στην Λάρνακα η ενημέρωση που είχα ήταν να πάρω την δημόσια συγκοινωνία και η εντολή ήταν ξεκάθαρη μόλις βγω από τον χώρο του αεροδρομίου να πάρω το λεωφορείο του KAPNOS, υπέθεσα ότι ότι είναι τα γραφεία τους σε κάποιο παλιό καπνοπωλείο κάποιο παλιό εργοστάσιο καπνού κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Μάταια γυρνούσα στον χώρο του αεροδρομίου, εκείνη την ώρα περιπολούσαν 2 Αστυνομικοί τον ΕΚΑΜ Κύπρου και αφού τους δήλωσα την ιδιότητα μου ζήτησα να με βοηθήσουν, ευγενικά μου απάντησαν ότι KAPNOS λέγεται η εταιρία που διαχειρίζεται της δημόσιες συγκοινωνίες της Κύπρου, εκεί ένιωσα λίγο ότι οι πληροφορίες που μου δώσανε είχαν κενά. Επιβιβαστήκαμε σε τουριστικά λεωφορεία και άρχισα να αναρωτιέμαι που είναι ο δημόσιος χαρακτήρας στις δημόσιες συγκοινωνίες, να σας ενημερώσω ότι οι αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες βρίσκονται σε εμβρυακό επίπεδο στην Κύπρο.
Ο δρόμος για την Λευκωσία ήταν σχετικά σύντομος, οφείλω να πω ότι έχουν άρτιο οδικό δίκτυο, έχουν το Αγγλικό σύστημα οδήγησης και της πρώτες ώρες ένιωθα ότι κινούμαστε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και από λεπτό σε λεπτό θα γίνει η μετωπική και το μοιραίο.
Το ξενοδοχείο μας ήταν στην περιοχή του ΡΙΚ έτσι ονομάζεται η περιοχή γιατί βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Ραδιοφωνικού ιδρύματος Κύπρου, και εκεί κοντά είναι και το Αρχηγείο της Κυπριακής Αστυνομίας.
Ένιωθα σαν μικρό παιδί και έκανα σαν μικρό παιδί, γιατί την επομένη θα εκπλήρωνα μια υπόσχεση μου και ένα όνειρο μου, η νύχτα δεν περνούσε με τίποτα ένιωθα να έχουν κολλήσει του ρολογιού οι δείκτες. Επιτέλους ξημέρωσε ζήτησα από το ξενοδοχείο να καλέσουνε taxi, ήρθε μπήκαμε μέσα και με ρώτησε ο οδηγός με την βαριά Κυπριακή του προφορά << που πάμε κύριε >>, και εγώ παίρνοντας βαθιά ανάσα του απάντησα στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, η απάντηση του αμέσως ήταν << Ελλαδίτης είσαι >> και κούνησα καταφατικά το κεφάλι, φτάσαμε βλέπω με τα μάτια μου αυτό που ονειρευόμουνα ( ακόμα και τώρα που το γράφω νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό μου και τα μάτια μου να βουρκώνουν ).
Αρχίζω να ανεβαίνω τον μικρό λόφο, μπαίνω μέσα στο στρατιωτικό νεκροταφείο κάνω το σταυρό μου, είμαι έτοιμος να κλάψω από την συγκίνηση, αλλά με συνοδεύει η σύζυγος μου και έπρεπε να δείξω ότι είμαι σκληρός.
Μας πλησίασε ένα φαντάρος και με ρώτησε << από που είστε εσείς >>, <<Ελλαδίτης του λέω, ήρθαμε να προσκυνήσουμε τους ήρωες >>
( Τύμβος της Μακεδονίτισσας όλοι οι Έλληνες πρέπει να επισκεπτόμαστε και να τιμούμε τους ήρωες μας που πέσανε ηρωικά μαχόμενη στο πεδίο της μάχης )
Εδώ βρίσκονται οστά Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων που δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμα με την μέθοδο του DNA
Προσπάθησα να δω όσους περισσότερους τάφους μπορούσα, μια θλίψη συνεχόμενη με διακατείχε βλέποντας της ηλικίες των ηρώων, 18, 19,20,21 ο ανθός της Ελλάδας και της Κύπρου αναπαυόταν τώρα στην ζεστή αγκαλιά της Κύπρου,
Ο ήλιος έκαιγε δεν ήταν ακόμα 10 το πρωί,αποφασίσαμε να φύγουμε να κατέβουμε στο κέντρο της Λευκωσίας, χαιρετήσαμε τα φανταράκια,και βγήκαμε στον δρόμο να αναζητήσουμε την στάση του αστικού, μάταια όσους ρωτήσαμε κανείς δεν ήξερε αν υπάρχει στάση, αναγκαστικά λοιπόν taxi. Ζήτησα να μας αφήσει κοντά στην περιβόητη οδό Λήδρας, έτσι και έγινε φτάσαμε ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και να νιώθω έναν θυμό καθώς περπατώ αυτήν την οδό,ξέροντας ότι είναι κομμένη στην μέση η μισή Κυπριακή και η μισή κατεχόμενη από τους Τουρκοκύπριους.
Ήθελα να επισκεφτώ τον πύργο ΣΙΑΚΟΛΑ που στον 11 όροφο είναι μουσείο και παρατηρητήριο.
Η είσοδος ήταν 2,50 euro ήμασταν μόνο εγώ η σύζυγος μου και η υπάλληλος, η κοπέλα με την Κυπριακή της προφορά προσπάθησε να μας δώσει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε, εγώ την βομβάρδιζα με ερωτήσεις σε κάποια φάση μου λέει << είσαι από τους λίγους Ελλαδίτες που ξέρουν την ιστορία και ρωτάνε,αν και είναι απείρως ελάχιστοι Ελλαδίτες που έρχονται εδώ πάνω
Δεν χρειάστηκε κιάλια για να δω αυτό το αίσχος που έχουν γραμμένο στον πενταδάκτυλο, << Ne mutlu turkum diyene (τι ευτυχία να λες, είμαι Τούρκος ) >
Κατεβήκαμε και περπατήσαμε στoυς ματωμένους κυβόλιθους του πεζόδρομου << οδού Λήδρας >>, πόσα δάκρυα, έχει χυθεί εκεί από μανάδες μικρά παιδιά και γεροντάκια, περπατώντας να φτάσουμε στην νεκρή ζώνη.
=============== Σεπ 20th 2017, 12:42am ===============
H μυρωδιές από τον ναργιλέ μου έσπαγαν την μύτη, οι καφετέριες γεμάτες άντρες γυναίκες όλοι με τον ναργιλέ στο χέρι, εγώ προχώρησα έφτασα στο τέλος του δρόμου, ένα Αστυνομικό φυλάκιο ήταν μπροστά μου και μια Κύπρια Αστυνομικός ήταν ανάμεσα από μένα και την πύλη εισόδου στα Κατεχόμενα.
Την πλησιάζω της λέω την ιδιότητα μου, την ρωτώ ως που μπορώ να φτάσω και μου δείχνει ως της τέντες μια απόσταση 50-70 μέτρων, καθώς προχωρώ αντιλαμβάνομαι μια μουρμούρα στο φυλάκιο εναντίον της Κύπριας Αστυνομικού από τους συναδέρφους της, την ακούω να λέει με την γνωστή Κυπριακή της προφορά << δικός μας είναι Ελλαδίτης, αφήστε αυτά τα πλάσματα να πάνε και να έρθουν >> κρυφογέλασα που άκουσα να με αποκαλούν πλάσματα, όχι με την κακή έννοια,αλλά δεν την χρησιμοποιούμε εμείς συχνά αυτήν την λέξη. Προχώρησα με αργά και σταθερά βήματα,δεν ήθελα να χάσω το σημάδι με της τέντες μην τυχόν και περάσω στην απέναντι πλευρά, αν και θα μπορούσα αλλά δεν το ήθελα ένιωθα ένα μίσος χωρίς να μου έχουν κάνει κάτι, τους έβλεπα πλέον στα 10 μέτρα,άνθρωποι και αυτοί, θύματα και αυτοί και εμείς μια μίζερης στενόμυαλης πολιτικής και από εδώ και από εκεί, και στην μέση ο λαός που θα πληρώσει το μάρμαρο, ένιωσα ντροπή να υπάρχει κράτος υπό κατοχή.
Την επόμενη μέρα ήταν μέρα χαλάρωσης, πήραμε το αστικό από το ξενοδοχείο να κατέβουμε στην Λευκωσία, ποιος δεν θα έχει ακούσει τον μύθο δεν μας πάνε οι Κύπριοι όλοι πιστεύω, στο αστικό μέσα ήμασταν εγώ η γυναίκα μου ο κύριος Θάσος 75 χρονών μια άλλη κυρία περίπου 70 και τρεις κοπελιές από την Κύπρο, έκανα μια ερώτηση στην κυρία και αμέσως μου απάντησε ο κύριος Θάσος αν είμαι Ελλαδίτης, του απάντησα <<ναι>> και εκεί άρχισε μια έξυπνη επίθεση ότι φταίμε για το πρόβλημα της Κύπρου κ.λ.π. άρχισα με επιχειρήματα να του αναλύω ότι δεν ευθύνεται ο Ελληνικός λαός αλλά μια μικρή ομάδα που έχει καταδικαστεί από τον Ελληνικό λαό στο σύνολο του, αλλά και αυτοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πολιτικοί τους και ότι οι προδότες τους ήταν εντός των τοίχων τους, με ρώτησε από έχω τέτοια πληροφόρηση και του είπα την ιδιότητα μου, και ότι επισκέπτομαι ιδιωτικά την Κύπρο, τότε σηκώθηκε ο κύριος Θάσος όρθιος και με φίλησε σταυρωτά, ο οδηγός και οι κοπελιές μας κοιτούσαν με θαυμασμό αν και δεν συμμετείχαν στην συζήτηση παρακολουθούσαν λέξη προς λέξη αυτά που λέγαμε, μια διαδρομή 15 λεπτών μπορεί να την κάναμε 30 πιστεύω ο οδηγός να έκανε γύρες γιατί ήθελε να ακούσει την κουβέντα μας. Φτάνοντας στο κέντρο μας κάλεσε να μας κεράσει καφέ και με είχε συνέχεια αγκαλιά, μου έλεγε συνέχεια ότι δεν περίμενε να υπάρχει τόσο ανεβασμένο επίπεδο, του απάντησα γιατί του φαινόταν τόσο περίεργο, γιατί μου απάντησε ότι όσους Ελλαδίτες μιλούσε πάνω κάτω με την ίδια θεματολογία κανείς δεν είχε επιχειρήματα, και ξεκινούσαν μια αντεπίθεση λεκτική. Μας παρακάλεσε να πάμε το μεσημέρι στο σπίτι του για φαγητό, αλλά το πρόγραμμα μας ήταν φορτωμένο αρκετά, φεύγοντας και αποχαιρετώντας τον με αγκάλιασε, είδα τα μάτια του βουρκωμένα και να με σφίγγει στην αγκαλιά του,ένιωσα να είναι ο δικός μου παππούς να είσαι καλά κύριε Θάσο σε ευχαριστώ!
Στην συνέχεια πήραμε την αστική συγκοινωνία και πήγαμε στην Αγία Νάπα οι παραλίες τους φανταστικές ποια Χαλκιδική τώρα Αγία Νάπα, αλλά καλό είναι να μιλάτε Αγγλικά αλλιώς θα μείνετε νηστικοί, μείναμε για κάποιες ώρες στο νησί ( η τοποθεσία πριν την Αγία Νάπα τουρίστες σε μεγάλο ποσοστό Άγγλοι αλλά και λίγοι Ρώσοι
Κατά την επιστροφή μας το απόγευμα σειρά είχε η γνωριμία μας με τον MOD του forum @mixaliscy δώσαμε σημείο συνάντησης που αλλού, οδό Λήδρας ( είναι η Ερμού η, η Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης ) είμαι ο δεύτερος από την Ελλάδα που πήγα Κύπρο και συναντήθηκα με το Μιχάλη, ήταν μαζί και η κοπελιά του η Ειρήνη μια υπέροχη κοπέλα μια ήρεμη δύναμη δίπλα του, που δεν προσπαθούσε να είναι το επίκεντρο της παρέας,απλή και ταπεινή. Ο Μιχάλης τον καταλαβαίνω ήθελε να μας πάει σε αυτό που λέμε στα καλύτερα, του εξήγησα ότι θέλουμε απλά πράγματα όχι πολυτέλειες και κουραφέξαλα. Πήγαμε στην μπυραρία του Κώστα ένα παλικάρι με τον δικό του ιδιαίτερο χώρο της μπύρας πάνω από 150-200 αν θυμάμαι καλά μάρκες.
Δοκιμάσαμε αρκετές με τον @mixaliscy τα κορίτσια μας κρασί, Κώστα σε ευχαριστώ με έκανες να περάσω ωραία στο μαγαζί σου, στην συνέχεια πήγαμε σε ένα άλλο φιλικό μαγαζί του Μιχάλη σχεδόν δίπλα στην νεκρή ζώνη, ήρθε και ο κύριος Στέλιος φίλος τον παιδιών, κάναμε πολύ ωραία συζήτηση από αρχαίους φιλοσόφους ως τα ποδοσφαιρικά την πολιτική και το αύριο της Κύπρου, ένιωσα να τα ξέρω χρόνια τα παιδιά είχαμε της ίδιες ανησυχίες τους ίδιους προβληματισμούς, ένιωσα πολύ ζεστά μαζί τους,η φιλοξενία των παιδιών δεν περιγράφεται δεν με αφήσανε να πληρώσω με σκλαβώσανε δεν ήταν θέμα χρημάτων, αλλά συμπεριφοράς με αγκαλιάσανε όλοι όσοι μιλούσε ο Μιχάλης και τους έλεγε ότι είμαι Ελλαδίτης, ένιωσα όμορφα και μου άρεσε.
Να ξέρεις Μιχάλη στο avatar έβαλα την Κυπριακή σημαία αλλά περισσότερο είναι στην καρδιά μου, εύχομαι να ανταποδώσω την φιλοξενία σύντομα στην Λάρισα, ελπίζω να ξανά έρθω στην Κύπρο και να κάνουμε την ορειβασία που τόσο μου αρέσει και να κάνουμε κάμπινγκ, παιδιά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου να ξέρετε αυτό το αφιερώνω σε όλους τους Κύπριους και Ελλαδίτες του forum,
Ξεκινήσαμε από το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης και προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, Θα ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν την Κύπρο και στο μυαλό μου μέσα ήταν κάτι το εξωτικό, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα.
( Η Κύπρος από ψηλά
Προσγειωθήκαμε στην Λάρνακα η ενημέρωση που είχα ήταν να πάρω την δημόσια συγκοινωνία και η εντολή ήταν ξεκάθαρη μόλις βγω από τον χώρο του αεροδρομίου να πάρω το λεωφορείο του KAPNOS, υπέθεσα ότι ότι είναι τα γραφεία τους σε κάποιο παλιό καπνοπωλείο κάποιο παλιό εργοστάσιο καπνού κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Μάταια γυρνούσα στον χώρο του αεροδρομίου, εκείνη την ώρα περιπολούσαν 2 Αστυνομικοί τον ΕΚΑΜ Κύπρου και αφού τους δήλωσα την ιδιότητα μου ζήτησα να με βοηθήσουν, ευγενικά μου απάντησαν ότι KAPNOS λέγεται η εταιρία που διαχειρίζεται της δημόσιες συγκοινωνίες της Κύπρου, εκεί ένιωσα λίγο ότι οι πληροφορίες που μου δώσανε είχαν κενά. Επιβιβαστήκαμε σε τουριστικά λεωφορεία και άρχισα να αναρωτιέμαι που είναι ο δημόσιος χαρακτήρας στις δημόσιες συγκοινωνίες, να σας ενημερώσω ότι οι αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες βρίσκονται σε εμβρυακό επίπεδο στην Κύπρο.
Ο δρόμος για την Λευκωσία ήταν σχετικά σύντομος, οφείλω να πω ότι έχουν άρτιο οδικό δίκτυο, έχουν το Αγγλικό σύστημα οδήγησης και της πρώτες ώρες ένιωθα ότι κινούμαστε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και από λεπτό σε λεπτό θα γίνει η μετωπική και το μοιραίο.
Το ξενοδοχείο μας ήταν στην περιοχή του ΡΙΚ έτσι ονομάζεται η περιοχή γιατί βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Ραδιοφωνικού ιδρύματος Κύπρου, και εκεί κοντά είναι και το Αρχηγείο της Κυπριακής Αστυνομίας.
Ένιωθα σαν μικρό παιδί και έκανα σαν μικρό παιδί, γιατί την επομένη θα εκπλήρωνα μια υπόσχεση μου και ένα όνειρο μου, η νύχτα δεν περνούσε με τίποτα ένιωθα να έχουν κολλήσει του ρολογιού οι δείκτες. Επιτέλους ξημέρωσε ζήτησα από το ξενοδοχείο να καλέσουνε taxi, ήρθε μπήκαμε μέσα και με ρώτησε ο οδηγός με την βαριά Κυπριακή του προφορά << που πάμε κύριε >>, και εγώ παίρνοντας βαθιά ανάσα του απάντησα στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, η απάντηση του αμέσως ήταν << Ελλαδίτης είσαι >> και κούνησα καταφατικά το κεφάλι, φτάσαμε βλέπω με τα μάτια μου αυτό που ονειρευόμουνα ( ακόμα και τώρα που το γράφω νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό μου και τα μάτια μου να βουρκώνουν ).
Αρχίζω να ανεβαίνω τον μικρό λόφο, μπαίνω μέσα στο στρατιωτικό νεκροταφείο κάνω το σταυρό μου, είμαι έτοιμος να κλάψω από την συγκίνηση, αλλά με συνοδεύει η σύζυγος μου και έπρεπε να δείξω ότι είμαι σκληρός.
Μας πλησίασε ένα φαντάρος και με ρώτησε << από που είστε εσείς >>, <<Ελλαδίτης του λέω, ήρθαμε να προσκυνήσουμε τους ήρωες >>
( Τύμβος της Μακεδονίτισσας όλοι οι Έλληνες πρέπει να επισκεπτόμαστε και να τιμούμε τους ήρωες μας που πέσανε ηρωικά μαχόμενη στο πεδίο της μάχης )
Εδώ βρίσκονται οστά Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων που δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμα με την μέθοδο του DNA
Προσπάθησα να δω όσους περισσότερους τάφους μπορούσα, μια θλίψη συνεχόμενη με διακατείχε βλέποντας της ηλικίες των ηρώων, 18, 19,20,21 ο ανθός της Ελλάδας και της Κύπρου αναπαυόταν τώρα στην ζεστή αγκαλιά της Κύπρου,
Ο ήλιος έκαιγε δεν ήταν ακόμα 10 το πρωί,αποφασίσαμε να φύγουμε να κατέβουμε στο κέντρο της Λευκωσίας, χαιρετήσαμε τα φανταράκια,και βγήκαμε στον δρόμο να αναζητήσουμε την στάση του αστικού, μάταια όσους ρωτήσαμε κανείς δεν ήξερε αν υπάρχει στάση, αναγκαστικά λοιπόν taxi. Ζήτησα να μας αφήσει κοντά στην περιβόητη οδό Λήδρας, έτσι και έγινε φτάσαμε ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και να νιώθω έναν θυμό καθώς περπατώ αυτήν την οδό,ξέροντας ότι είναι κομμένη στην μέση η μισή Κυπριακή και η μισή κατεχόμενη από τους Τουρκοκύπριους.
Ήθελα να επισκεφτώ τον πύργο ΣΙΑΚΟΛΑ που στον 11 όροφο είναι μουσείο και παρατηρητήριο.
Η είσοδος ήταν 2,50 euro ήμασταν μόνο εγώ η σύζυγος μου και η υπάλληλος, η κοπέλα με την Κυπριακή της προφορά προσπάθησε να μας δώσει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε, εγώ την βομβάρδιζα με ερωτήσεις σε κάποια φάση μου λέει << είσαι από τους λίγους Ελλαδίτες που ξέρουν την ιστορία και ρωτάνε,αν και είναι απείρως ελάχιστοι Ελλαδίτες που έρχονται εδώ πάνω
Δεν χρειάστηκε κιάλια για να δω αυτό το αίσχος που έχουν γραμμένο στον πενταδάκτυλο, << Ne mutlu turkum diyene (τι ευτυχία να λες, είμαι Τούρκος ) >
Κατεβήκαμε και περπατήσαμε στoυς ματωμένους κυβόλιθους του πεζόδρομου << οδού Λήδρας >>, πόσα δάκρυα, έχει χυθεί εκεί από μανάδες μικρά παιδιά και γεροντάκια, περπατώντας να φτάσουμε στην νεκρή ζώνη.
=============== Σεπ 20th 2017, 12:42am ===============
H μυρωδιές από τον ναργιλέ μου έσπαγαν την μύτη, οι καφετέριες γεμάτες άντρες γυναίκες όλοι με τον ναργιλέ στο χέρι, εγώ προχώρησα έφτασα στο τέλος του δρόμου, ένα Αστυνομικό φυλάκιο ήταν μπροστά μου και μια Κύπρια Αστυνομικός ήταν ανάμεσα από μένα και την πύλη εισόδου στα Κατεχόμενα.
Την πλησιάζω της λέω την ιδιότητα μου, την ρωτώ ως που μπορώ να φτάσω και μου δείχνει ως της τέντες μια απόσταση 50-70 μέτρων, καθώς προχωρώ αντιλαμβάνομαι μια μουρμούρα στο φυλάκιο εναντίον της Κύπριας Αστυνομικού από τους συναδέρφους της, την ακούω να λέει με την γνωστή Κυπριακή της προφορά << δικός μας είναι Ελλαδίτης, αφήστε αυτά τα πλάσματα να πάνε και να έρθουν >> κρυφογέλασα που άκουσα να με αποκαλούν πλάσματα, όχι με την κακή έννοια,αλλά δεν την χρησιμοποιούμε εμείς συχνά αυτήν την λέξη. Προχώρησα με αργά και σταθερά βήματα,δεν ήθελα να χάσω το σημάδι με της τέντες μην τυχόν και περάσω στην απέναντι πλευρά, αν και θα μπορούσα αλλά δεν το ήθελα ένιωθα ένα μίσος χωρίς να μου έχουν κάνει κάτι, τους έβλεπα πλέον στα 10 μέτρα,άνθρωποι και αυτοί, θύματα και αυτοί και εμείς μια μίζερης στενόμυαλης πολιτικής και από εδώ και από εκεί, και στην μέση ο λαός που θα πληρώσει το μάρμαρο, ένιωσα ντροπή να υπάρχει κράτος υπό κατοχή.
Την επόμενη μέρα ήταν μέρα χαλάρωσης, πήραμε το αστικό από το ξενοδοχείο να κατέβουμε στην Λευκωσία, ποιος δεν θα έχει ακούσει τον μύθο δεν μας πάνε οι Κύπριοι όλοι πιστεύω, στο αστικό μέσα ήμασταν εγώ η γυναίκα μου ο κύριος Θάσος 75 χρονών μια άλλη κυρία περίπου 70 και τρεις κοπελιές από την Κύπρο, έκανα μια ερώτηση στην κυρία και αμέσως μου απάντησε ο κύριος Θάσος αν είμαι Ελλαδίτης, του απάντησα <<ναι>> και εκεί άρχισε μια έξυπνη επίθεση ότι φταίμε για το πρόβλημα της Κύπρου κ.λ.π. άρχισα με επιχειρήματα να του αναλύω ότι δεν ευθύνεται ο Ελληνικός λαός αλλά μια μικρή ομάδα που έχει καταδικαστεί από τον Ελληνικό λαό στο σύνολο του, αλλά και αυτοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πολιτικοί τους και ότι οι προδότες τους ήταν εντός των τοίχων τους, με ρώτησε από έχω τέτοια πληροφόρηση και του είπα την ιδιότητα μου, και ότι επισκέπτομαι ιδιωτικά την Κύπρο, τότε σηκώθηκε ο κύριος Θάσος όρθιος και με φίλησε σταυρωτά, ο οδηγός και οι κοπελιές μας κοιτούσαν με θαυμασμό αν και δεν συμμετείχαν στην συζήτηση παρακολουθούσαν λέξη προς λέξη αυτά που λέγαμε, μια διαδρομή 15 λεπτών μπορεί να την κάναμε 30 πιστεύω ο οδηγός να έκανε γύρες γιατί ήθελε να ακούσει την κουβέντα μας. Φτάνοντας στο κέντρο μας κάλεσε να μας κεράσει καφέ και με είχε συνέχεια αγκαλιά, μου έλεγε συνέχεια ότι δεν περίμενε να υπάρχει τόσο ανεβασμένο επίπεδο, του απάντησα γιατί του φαινόταν τόσο περίεργο, γιατί μου απάντησε ότι όσους Ελλαδίτες μιλούσε πάνω κάτω με την ίδια θεματολογία κανείς δεν είχε επιχειρήματα, και ξεκινούσαν μια αντεπίθεση λεκτική. Μας παρακάλεσε να πάμε το μεσημέρι στο σπίτι του για φαγητό, αλλά το πρόγραμμα μας ήταν φορτωμένο αρκετά, φεύγοντας και αποχαιρετώντας τον με αγκάλιασε, είδα τα μάτια του βουρκωμένα και να με σφίγγει στην αγκαλιά του,ένιωσα να είναι ο δικός μου παππούς να είσαι καλά κύριε Θάσο σε ευχαριστώ!
Στην συνέχεια πήραμε την αστική συγκοινωνία και πήγαμε στην Αγία Νάπα οι παραλίες τους φανταστικές ποια Χαλκιδική τώρα Αγία Νάπα, αλλά καλό είναι να μιλάτε Αγγλικά αλλιώς θα μείνετε νηστικοί, μείναμε για κάποιες ώρες στο νησί ( η τοποθεσία πριν την Αγία Νάπα τουρίστες σε μεγάλο ποσοστό Άγγλοι αλλά και λίγοι Ρώσοι
Κατά την επιστροφή μας το απόγευμα σειρά είχε η γνωριμία μας με τον MOD του forum @mixaliscy δώσαμε σημείο συνάντησης που αλλού, οδό Λήδρας ( είναι η Ερμού η, η Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης ) είμαι ο δεύτερος από την Ελλάδα που πήγα Κύπρο και συναντήθηκα με το Μιχάλη, ήταν μαζί και η κοπελιά του η Ειρήνη μια υπέροχη κοπέλα μια ήρεμη δύναμη δίπλα του, που δεν προσπαθούσε να είναι το επίκεντρο της παρέας,απλή και ταπεινή. Ο Μιχάλης τον καταλαβαίνω ήθελε να μας πάει σε αυτό που λέμε στα καλύτερα, του εξήγησα ότι θέλουμε απλά πράγματα όχι πολυτέλειες και κουραφέξαλα. Πήγαμε στην μπυραρία του Κώστα ένα παλικάρι με τον δικό του ιδιαίτερο χώρο της μπύρας πάνω από 150-200 αν θυμάμαι καλά μάρκες.
Δοκιμάσαμε αρκετές με τον @mixaliscy τα κορίτσια μας κρασί, Κώστα σε ευχαριστώ με έκανες να περάσω ωραία στο μαγαζί σου, στην συνέχεια πήγαμε σε ένα άλλο φιλικό μαγαζί του Μιχάλη σχεδόν δίπλα στην νεκρή ζώνη, ήρθε και ο κύριος Στέλιος φίλος τον παιδιών, κάναμε πολύ ωραία συζήτηση από αρχαίους φιλοσόφους ως τα ποδοσφαιρικά την πολιτική και το αύριο της Κύπρου, ένιωσα να τα ξέρω χρόνια τα παιδιά είχαμε της ίδιες ανησυχίες τους ίδιους προβληματισμούς, ένιωσα πολύ ζεστά μαζί τους,η φιλοξενία των παιδιών δεν περιγράφεται δεν με αφήσανε να πληρώσω με σκλαβώσανε δεν ήταν θέμα χρημάτων, αλλά συμπεριφοράς με αγκαλιάσανε όλοι όσοι μιλούσε ο Μιχάλης και τους έλεγε ότι είμαι Ελλαδίτης, ένιωσα όμορφα και μου άρεσε.
Να ξέρεις Μιχάλη στο avatar έβαλα την Κυπριακή σημαία αλλά περισσότερο είναι στην καρδιά μου, εύχομαι να ανταποδώσω την φιλοξενία σύντομα στην Λάρισα, ελπίζω να ξανά έρθω στην Κύπρο και να κάνουμε την ορειβασία που τόσο μου αρέσει και να κάνουμε κάμπινγκ, παιδιά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου να ξέρετε αυτό το αφιερώνω σε όλους τους Κύπριους και Ελλαδίτες του forum,
) τρύπησα το πάτωμα πατώντας το ανύπαρκτο φρένο απο τον φόβο μου! Όλο ανάποδα πήγαινε ο ταξιτζής!!!!
η δύναμη της συνήθειας μου φαινόταν πολύ παράξενο να οδηγεί ο συνοδηγός 
