[feedquote='TheLab.gr','http://www.thelab.gr/eidiseis/paragwgi-energeias-apo-to-fainomeno-tis-ygrasias-137271.html'] 
Ο διδάκτορας Nenad Miljkovic και η καθηγήτρια Μηχανολογίας Evelyn Wang ανακάλυψαν τον περασμένο χρόνο ότι τα σταγονίδια του νερού που μεταπηδούν από μια υδροφοβική επιφάνεια αποκτούν ηλεκτρικό φορτίο.
Επιλύοντας το πρόβλημα της αποθήκευσής του, κατάφεραν, ουσιαστικά, να αποσπάσουν ενέργεια από το τίποτα.
Η ομάδα του MIT βρήκε αυτό το μηχανισμό, σχεδόν κατά τύχη, καθώς προσπαθούσε να κατασκευάσει ένα καλύτερο θερμοαγώγιμο υλικό για χρήση σε υδροηλεκτρικές μονάδες ενέργειας.
Ο Miljkovic και η Wang παρατήρησαν κάτι περίεργο όταν εργάζονταν πάνω σε μια υπερ-υδροφοβική επιφάνεια.
Τα σταγονίδια νερού που συμπυκνώνονταν, μερικές φορές, μεταπηδούσαν από την υδροφοβική επιφάνεια, όπου ήταν και ο στόχος εξαρχής καθώς έτσι επιτυγχάνεται καλύτερη ψύξη.
Αυτό που δεν περίμεναν όμως ήταν ότι, κατα τη διαδικασία αυτή, τα σταγονίδια αυτά παρήγαγαν ηλεκτρικό φορτίο.

Είναι φυσική τάση του νερού να ρέει μακριά από μια υδροφοβική επιφάνεια αλλά για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, υπό τις συνθήκες μιας γεννήτριας, οι ερευνητές έπρεπε να βρουν τρόπο προς τα που να πάει το νερό αυτό.
Για να 'ενθαρρύνουν' τα σταγονίδια νερού να μεταπηδήσουν, τοποθέτησαν μια υδρόφιλη επιφάνεια ακριβώς πάνω από την υδροφοβική, πράγμα που ανάγκασε τη συχνότερη μεταπήδηση, δημιουργώντας μια ωφέλιμη διαφορά δυναμικού.
Το εκπληκτικό είναι το πόσο απλή είναι αυτή η γεννήτρια καθώς το μόνο που απαιτείται είναι δύο μεταλλικές πλάκες με την ανάλογη επίστρωση, για την απώθηση ή την προσέλκυση του νερού, και κανένα κινούμενο μηχανισμό.
Στην πρωτότυπη γεννήτρια χρησιμοποιήθηκε χαλκός, λόγω της υψηλής θερμοαγωγιμότητας του υλικού, αλλά φθηνότερα μέταλλα, όπως το αλουμίνια, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εξίσου.

Η ισχύς που μπόρεσαν οι επιστήμονες να παράξουν από το πείραμα αυτό ήταν 12 picowatt ανα τετραγωνικό μέτρο του μετάλλου αλλά πιστεύουν ότι με διάφορες μετατροπές μπορούν να φτάσουν και το 1 microwatt.
Αναλογικά με αυτή την αποδοτικότητα ισχύος, μια κυβική γεννήτρια με 50 τετραγωνικών εκατοστών πλευρικές επιφάνειες θα μπορεί να φορτίσει πλήρως ένα κινητό τηλέφωνο μέσα σε 12 ώρες.
Προς το παρόν τα νούμερα αυτά μπορεί να μην κάνουν αίσθηση, αλλά οι δυνατότητες είναι τρομακτικές αν αναλογιστεί κάποιος ότι μιλάμε για σχεδόν δωρεάν ενέργεια και μια κατασκευή χωρίς κινούμενα μέρη, επικίνδυνα κατάλοιπα, η οποία λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται κάποιον να ξέρει να τη χειρίζεται.
[/feedquote]

Ο διδάκτορας Nenad Miljkovic και η καθηγήτρια Μηχανολογίας Evelyn Wang ανακάλυψαν τον περασμένο χρόνο ότι τα σταγονίδια του νερού που μεταπηδούν από μια υδροφοβική επιφάνεια αποκτούν ηλεκτρικό φορτίο.
Επιλύοντας το πρόβλημα της αποθήκευσής του, κατάφεραν, ουσιαστικά, να αποσπάσουν ενέργεια από το τίποτα.
Η ομάδα του MIT βρήκε αυτό το μηχανισμό, σχεδόν κατά τύχη, καθώς προσπαθούσε να κατασκευάσει ένα καλύτερο θερμοαγώγιμο υλικό για χρήση σε υδροηλεκτρικές μονάδες ενέργειας.
Ο Miljkovic και η Wang παρατήρησαν κάτι περίεργο όταν εργάζονταν πάνω σε μια υπερ-υδροφοβική επιφάνεια.
Τα σταγονίδια νερού που συμπυκνώνονταν, μερικές φορές, μεταπηδούσαν από την υδροφοβική επιφάνεια, όπου ήταν και ο στόχος εξαρχής καθώς έτσι επιτυγχάνεται καλύτερη ψύξη.
Αυτό που δεν περίμεναν όμως ήταν ότι, κατα τη διαδικασία αυτή, τα σταγονίδια αυτά παρήγαγαν ηλεκτρικό φορτίο.

Είναι φυσική τάση του νερού να ρέει μακριά από μια υδροφοβική επιφάνεια αλλά για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, υπό τις συνθήκες μιας γεννήτριας, οι ερευνητές έπρεπε να βρουν τρόπο προς τα που να πάει το νερό αυτό.
Για να 'ενθαρρύνουν' τα σταγονίδια νερού να μεταπηδήσουν, τοποθέτησαν μια υδρόφιλη επιφάνεια ακριβώς πάνω από την υδροφοβική, πράγμα που ανάγκασε τη συχνότερη μεταπήδηση, δημιουργώντας μια ωφέλιμη διαφορά δυναμικού.
Το εκπληκτικό είναι το πόσο απλή είναι αυτή η γεννήτρια καθώς το μόνο που απαιτείται είναι δύο μεταλλικές πλάκες με την ανάλογη επίστρωση, για την απώθηση ή την προσέλκυση του νερού, και κανένα κινούμενο μηχανισμό.
Στην πρωτότυπη γεννήτρια χρησιμοποιήθηκε χαλκός, λόγω της υψηλής θερμοαγωγιμότητας του υλικού, αλλά φθηνότερα μέταλλα, όπως το αλουμίνια, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εξίσου.

Η ισχύς που μπόρεσαν οι επιστήμονες να παράξουν από το πείραμα αυτό ήταν 12 picowatt ανα τετραγωνικό μέτρο του μετάλλου αλλά πιστεύουν ότι με διάφορες μετατροπές μπορούν να φτάσουν και το 1 microwatt.
Αναλογικά με αυτή την αποδοτικότητα ισχύος, μια κυβική γεννήτρια με 50 τετραγωνικών εκατοστών πλευρικές επιφάνειες θα μπορεί να φορτίσει πλήρως ένα κινητό τηλέφωνο μέσα σε 12 ώρες.
Προς το παρόν τα νούμερα αυτά μπορεί να μην κάνουν αίσθηση, αλλά οι δυνατότητες είναι τρομακτικές αν αναλογιστεί κάποιος ότι μιλάμε για σχεδόν δωρεάν ενέργεια και μια κατασκευή χωρίς κινούμενα μέρη, επικίνδυνα κατάλοιπα, η οποία λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται κάποιον να ξέρει να τη χειρίζεται.

-
Μοιραστείτε
- Facebook 0
- Twitter 0
- Google Plus 0
- Reddit 0
-
Ετικέτες