...

Sent from my Huawei Mate S using Tapatalk

Παει ο τυπος στον γιατρο,

-γιατρε δεν γαμαω!
-ΑΑ ,λεει ο γιατρος, αυτο δεν ειναι τοσο σοβαρο να παρε αυτα τα χαπια και θα δεις μετα απο 10 μερες σιγουρη βελτιωση!

μετα απο 10 μερες
-γιατρε δεν γαμαω!
-ΑΑ μην ανησυχεις,ψυχραιμος ο γιατρος, σε μερικους οργανισμους αυτα τα χαπια δεν πιανουν να δοκιμασε και αυτα ,και του δινει μια συνταγη,και θα δεις αμεσως αποτελεσματα.

μετα απο 20 μερες
-γιατρε τα χαπια δεν καναν τιποτα! δεν γαμαω
- τι να σου πω παιδι μου μαλλον το προβλημα σου ειναι μη αναστρεψιμο! δεν εχω τιποτα αλλο να σου δωσω!
-δεν πειραζει γιατρε μην στεναχωριεσαι!



οπως φευγει ο τυπος του κλεινει το ματι η γραμματεας του γιατρου που τον ειχε δει τοσο καιρο και τον ψιλογουσταρε .κλεινει και αυτος το ματι πιανονται και αρχιζουν '' πατα κιουτα πατα κιουτα'' ακουει θορυβο ο γιατρος βγαινει και τους βλεπει

-ΕΣΥ ΡΕ ΔΕ ΗΣΟΥΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΑΜΑΓΕΣ;
και ο τυπος ψυχραιμα:

- αμα βρω γαμαω!!

Πόσο αγχωτική η ημερομηνία λήξης στα προφυλακτικά.
Σε βάζει να σκέφτεσαι "Θα γ@μήσω μέχρι το 2019
ή θα λήξουν πάλι;"...!!!

Γιατί απέλυσα την γραμματέα μου!!!!!!!!!!!
Πριν από δύο εβδομάδες ήταν τα 45α γενέθλια μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα καλά γι’ αυτό...
Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου ξέροντας ότι η γυναίκα μου θα μου έφτιαχνε το κέφι με τις ευχές της και ίσως και με κάποιο δώρο. Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε ούτε καλημέρα ! Καλά να πάθεις, που ήθελες και παντρειές , σκέφτηκα.
Παρηγορήθηκα όμως γιατί φανταζόμουνα ότι τα παιδιά θα το θυμόντουσαν. Τα παιδιά όμως κατέβηκαν για πρωινό και δεν είπαν λέξη.
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως πεσμένος και απογοητευμένος.
Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου η Τζάνετ μου είπε:
- Καλημέρα κύριε διευθυντά, Ευτυχισμένα Γενέθλια.
Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι.
Κάποια στιγμή, η Τζάνετ μου χτύπησε την πόρτα και είπε:
- Ξέρετε, έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γενέθλια σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δύο μας;
- Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα. Πάμε.
Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Πήραμε δύο μαρτίνι και απολαύσαμε φοβερά το γεύμα μας.
Κατά την επιστροφή μου είπε:
- Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;
- Υποθέτω πως όχι, απάντησα εγώ.
- Πάμε στο διαμέρισμά μου, μου είπε εκείνη.
Φτάνοντας στο διαμέρισμα, μου είπε:
- Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο.
- Βεβαίως, απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γενεθλίων, ακολουθούμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και ντουζίνες ολόκληρες από οικογενειακούς φίλους.
Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενέθλιων… και εγώ καθόμουν εκεί, στον καναπέ …θεόγυμνος!!!

Είναι ο Μήτσος με την γκόμενα στο ξενοδοχείο και η γυναίκα του στο σπίτι να τον περιμένει.
Η γκόμενα να τον έχει φάει να ξυρίσει το μούσι:
«Μήτσο μου δε λέω σου πάει, αλλά θα προτιμούσα να βλέπω το ωραίο σου πρόσωπο» του λέει.
«Θα με σκοτώσει η γυναίκα μου» της λέει αυτός «σε αυτήν αρέσει πολύ και δεν θέλω να χαλάω το χατίρι της καημένης γιατί με αγαπάει πολύ. Βλέπεις που είμαι εγώ εδώ τώρα, αυτή είναι στο σπίτι και με περιμένει».
«Έλα σε παρακαλώ…» να του τριβελίζει τα αυτιά η γκόμενα…. «έλα.. έλα… έλα..»
Τι να κάνει και αυτός πάει στο μπάνιο και ξυρίζεται και γίνεται καινούριος.
Το βράδυ όταν πήγε σπίτι, μπήκε στις μύτες στο δωμάτιο να μην ξυπνήσει η γυναίκα του και χώθηκε σιγά σιγά στο κρεβάτι.
Εκείνη μες τον ύπνο της τον αγκαλιάζει, του πιάνει το πρόσωπο και του λέει:
«Αγάπη μου δε θα ‘πρεπε να είσαι εδώ ακόμα. Όπου να ‘ναι θα γυρίσει ο άνδρας μου.»


Στην Κόλαση Έλληνας, Αμερικάνος, Ινδός…
Βρέθηκαν μια μέρα στη κόλαση ένας Έλληνας, ένας Αμερικάνος κι ένας Ινδός. Τους συναντάει ο διάβολος και τους λέει:
– Σε όσους έρχονται εδώ δίνω μία ευκαιρία να μεταφερθούν στον παράδεισο. Και βγάζει ένα τεράστιο μαστίγιο… λέγοντας:
– Όποιος θα αντέξει τρία χτυπήματα χωρίς να φωνάξει, θα πάει στον παράδεισο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για ασπίδα ό,τι θέλετε.
Πρώτος πηγαίνει ο Αμερικανός.
– Τί θα έχεις για ασπίδα; ρωτάει ο διάβολος.
Ο Αμερικάνος σηκώνει μια τεράστια πέτρα και λέει:
– Θα χρησιμοποιήσω αυτή την πέτρα! Είμαι έτοιμος!
Σηκώνει ο διάβολος το μαστίγιο, χτυπάει μια και φεύγει η πέτρα. Χτυπάει δεύτερη και ουρλιάζει σαν τρελός ο Αμερικάνος, οπότε χάνει την ευκαιρία να πάει στον παράδεισο.
Στη συνέχεια ήταν σειρά του Ινδού.
– Τί θα έχεις για ασπίδα; τον ρωτάει ο διάβολος.
– Τίποτα, λέει ο Ινδός. Κάνω από τότε που γεννήθηκα γιόγκα και δε νιώθω καθόλου πόνο!
Στο πρώτο χτύπημα ο Ινδός ήταν ατάραχος. Στο δεύτερο έκανε κάποιους μορφασμούς και στο τρίτο χτύπημα λίγο περισσότερους. Αλλά δεν έβγαλε κουβέντα από το στόμα του!
– Να πάρει, λέει ο διάβολος, πρώτη φορά αντέχει κάποιος τρία χτυπήματα. Λοιπόν, είσαι ελεύθερος να πας στον παράδεισο. Το αξίζεις.
– Όχι, λέει ο Ινδός. Θέλω να μείνω και να δω. Σε όλα τα ανέκδοτα ο Έλληνας τη βγάζει καθαρή. Θέλω να δω τώρα πώς θα ξεμπερδέψει!
– Εντάξει, μείνε να βλέπεις, του λέει ο διάβολος.
Έρχεται λοιπόν η σειρά του Έλληνα και τον ρωτάει:
– Εσύ τί θα χρησιμοποιήσεις για ασπίδα;
Και απαντάει ο Έλληνας:
– Τον Ινδό!

hahahha

Ο σπασίκλας Γιαπωνέζος....

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου…
Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι.
το μάθημα αρχίζει με γενικές ερωτήσεις ιστορίας.
- Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία; λέει η δασκάλα. Ποιος είπε... «δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο;».
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
- Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια, απαντά ο Ιάπωνας.
- Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε «Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό;», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
- Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ, απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
- Ντροπή σας. Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
- Ρε δεν πάτε να γα…είτε όλοι, μα…κες γιαπωνέζοι.
- Ποιος το είπε αυτό;;; ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
- Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά, και ο Λι Ιακόκα το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
- Ποιος το είπε αυτό;;; ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
- Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991 όταν το δείπνο αποτελείτο από ωμό ψάρι....
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει:
- Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω....
Ποιος το είπε αυτό? Ρωτάει η δασκάλα...
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα :
- Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν:
- Α γα…σου ρε μαλα…νο, Σουζούκι.
Ατάραχος ο γιαπωνέζος:
- Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002.
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής:
- Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπου…λο.
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
- Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2009, στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του...

...

Sent from my Huawei Mate S using Tapatalk